Historia szkoły

Początków Publicznej Szkoły Podstawowej Nr1 w Aleksandrowie Kuj. należy się doszukiwać w szkole gminnej założonej przez władze gminy Służewo. Powstała ona w Aleksandrowie na przełomie XIX i XX wieku i była szkołą jednoklasową, liczącą 3 oddziały. Zgoda rosyjskich władz na utworzenie szkoły zobowiązywała do stosowania rosyjskiego jako języka wykładowego, co wywoływało niezadowolenie zarówno dziatwy szkolnej jak i rodziców. Po strajku szkolnym w roku 1905 władze rosyjskie zezwoliły na częściowe nauczanie po polsku. Przed I wojną światową aleksandrowska szkoła gminna prowadzona była przez nauczycieli Grossa i Zagórska, posiadała uprawnienia szkoły rządowej, co wiązało się z przyznaniem jej 2 tysięcy rubli bezzwrotnej zapomogi oraz 700 rubli na pensje dla nauczycieli. Szkoła była już wówczas placówką dwuklasową z 4 oddziałami. Oprócz niej w Aleksandrowie działały jeszcze Rządowa Szkoła Kolejowa (późniejsza SP2), szkoły prywatne Emilii Hankowej i Ludwika Sudy oraz szkoły żydowskie. Po zajęciu Aleksandrowi przez Niemców w czasie I wojny światowej obecna SP1 została przekształcona w pięcioklasową szkołę im. Hindenburga i przeniesiona do pomieszczeń po byłej komorze celnej (obecnie budynki szpitala). Od 1 października 1917 r. podlegała polskim władzom oświatowym i rozwinęła kształcenie w języku polskim. Po odzyskaniu niepodległości w roku 1918 szkołę przeniesiono do budynku przy dzisiejszej ulicy Strażackiej. W 1920 r. przez okres kilu miesięcy w ciasnym budynku szkolnym mieściło się dodatkowo gimnazjum księży Salezjanów, którego gmach zajęty był na potrzeby szpitala wojskowego dla rannych polskich żołnierzy.

W okresie dwudziestolecia międzywojennego Szkoła Podstawowa Nr1 była największą tego typu placówką w mieście. Stała się pełną szkołą siedmioklasową. Uczęszczało do niej 700 – 800 uczniów do 15 – 18 oddziałów, a liczba uczniów w klasie dochodziła do 50. Dzięki zaradności Henryka Czałbowskiego, kierownika szkoły, zaadaptowano nieistniejący dziś barak mieszczący sale zajęć praktycznych i mieszkanie kierownika oraz woźnego. Ciasnota w placówce odbijała się negatywnie na wynikach nauczania i promocji. W roku 1939 szkoła funkcjonowała jako Publiczna Szkoła Podstawowa Nr1. Pracowało w niej 14 nauczycieli uczących 750 dzieci w 15 oddziałach.

Wybuch II wojny światowej spowodował zamknięcie szkoły polskiej i uruchomienie na jej miejscu przez kilka miesięcy szkoły niemieckiej. Część nauczycieli aresztowano, pozostali w większości opuścili miasto. Wielu pedagogów  w okresie okupacji hitlerowskiej prowadziło tajne nauczanie na terenie Aleksandrowa lub w innych miejscowościach okupowanej Polski, w większości na obszarze Generalnej Guberni.

LATA POWOJENNE

Po wyzwoleniu miasta w styczniu  roku 1945, już miesiąc później rozpoczęły się zajęcia szkolne. Kierownikiem SP1 został ponownie Henryk Czałbowski. Funkcje kierowników szkoły mieszczącej się przy ul. Strażackiej pełnili kolejno: Eugeniusz Wekka (1950 – 1952), Kazimierz Kołowrotki (1952 – 1957), Zygmunt Baronowski (1957 – 1970), Jadwiga Tomczyk (1970 – 1972) i Urszula Bereza (1972 – 1976). Od połowy lat 60-dziesiątych zwiększyła się liczba uczniów i warunki nauki w dotychczasowych placówkach stawały się coraz trudniejsze. Władze miejskie po konsultacji z wojewódzkimi władzami oświatowymi podjęły decyzję o wybudowaniu nowej szkoły na osiedlu Południe, którą miała być Szkoła Podstawowa Nr 4. Do otwartego w 1976 roku nowego gmachu szkolnego przy ówczesnej ul. Imajczewa (obecnie Gen. Wł. Sikorskiego) przeniesiono jednak społeczność SP1. Opuszczony budynek szkolny przy ul. Strażackiej stał się siedzibą SP2, której główny obiekt poddano remontowi w latach 1976 – 78. Tym sposobem zarzucono zamiar utworzenia czwartej szkoły podstawowej w mieście.

OSTATNIE TRZYDZIESTOLECIE

Pierwszym dyrektorem SP1 w nowym obiekcie została Zofia Gotowicz (1976 – 1983), po której funkcję przejęła Jolanta Sawa (1983 – 1990), wcześniejszy, od 1977r., wicedyrektor tej placówki. Szkoła otrzymała sztandar i imię Feliksa Dzierżyńskiego (do 1990r.). Funkcję dyrektora w latach 1990 – 2005 pełniła Barbara Leonia, a od września 2005r. Renata Golec (od 1999 wicedyrektor szkoły). Funkcje wicedyrektorów nowym budynku szkoły pełnili również Andrzej Cieśla (1983 – 1986 i 1990 – 1994), Janina Krieger (1986 – 1999), Alina Kamieńska (1994 – 2005/4) i od 2005r. Anna Jankowska. W ciągu trzydziestoletniej działalności w nowym budynku szkoła uzyskała wiele znaczących osiągnięć dydaktyczno – wychowawczych. Jeszcze w r. 1980 zorganizowano w szkole cykl imprez sportowych w ramach Sztafety Olimpijskiej z udziałem mistrza olimpijskiego Bronisława Malinowskiego. Przez kilkanaście lat znakomicie funkcjonowały Szkolne Koła Sportowe, koła przedmiotowe i zainteresowań, a także szkolny Hufiec ZHP. Do najlepszych w skali województwa włocławskiego zaliczany był szkolny chór trzygłosowy, w którym występowało prawie 60 uczniów. Dobrze rozwijał się szkolny ruch turystyczny, a wycieczki historyczno – krajoznawcze zawsze cieszyły się zainteresowaniem uczniów i rodziców. rodziców zakresie nauczania początkowego szkoła stała się wzorcową placówką w województwie upowszechniającą nauczanie metodami C. Freineta – jest to główna zasługa obecnej Pani Dyrektor. W działalności szkoły na uwagę zasługuje wysoki poziom przygotowania kadry pedagogicznej. Szkoła jako pierwsza w Aleksandrowie prowadziła naukę dzieci w ramach kształcenia specjalnego. Było to zaczątkiem szkoły specjalnej. Szczytowy okres rozwoju SP1 przypadł na koniec lat 80 – tych. Uczyło się tu wówczas ok. 700 uczniów w 32 oddziałach, a działalność dydaktyczno – wychowawcza i praca pozalekcyjna stały na wysokim poziomie. Bardzo dobrze układała się współpraca z władzami oświatowymi i miejskimi, Komitetem Rodzicielskim oraz Zakładem Handlu, który fundował nagrody rzeczowe dla najlepszych uczniów. Uroczystości szkolne o dużych walorach patriotycznych organizowane były według własnego szkolnego ceremoniału.

                                                                         Historię szkoły opracowali: Zofia i Andrzej Cieśla